Recenzja filmu

Na rauszu (2020)

"Na rauszu" byłem zainteresowany od razu, gdy został zapowiedziany, ponieważ w głównej roli obsadzony jest Mads Mikkelsen, którego darzę sporą sympatią. Mimo wszystko nie miałem żadnych oczekiwań, bo nie widziałem poprzednich produkcji Thomasa Vinterberga – duńskiego reżysera odpowiedzialnego za m.in. "Polowanie" i "Festen". Możliwe, że końcowa ocena jest lekko zawyżona, ponieważ film widziałem przedpremierowo w kinie, za którym bardzo tęskniłem. 

"Czwórka nauczycieli pracujących w gimnazjum testuje alkoholową metodę, która ma polepszyć jakość ich życia" – opis ten idealnie odzwierciedla przebieg fabuły, której wątek przewodni może być dość bliski naszemu, polskiemu narodowi. Vinterberg wraz z Lidholmem prezentują nam prostą fabułę opowiedzianą w zgrabny, sensowny sposób. Przez cały seans uświadczymy wiele sytuacji, w których można się głośno zaśmiać, ale również lekko zażenować. Kontrastu do humorystycznego charakteru "Na rauszu" dodaje kilka  dobrych, dramatycznych scen mogących doprowadzić niejednego do uronienia łzy, a także jest niesamowicie uroczy wątek poboczny, którego zakończenie mocno wzrusza. Niestety, scenariusz ma jeden poważny problem, a mianowicie: powtarzający się schemat. Na początku ma być traktowany z przymrużeniem oka, lecz im tego więcej, tym bardziej znużeni i zdegustowani jesteśmy.


Cała opowieść tak dobrze działa na emocje widza dzięki pomysłowej reżyserii Vinterberga oraz zdjęciom Sturla Grøvlena, który zdecydował się na wiele ujęć z tak zwanego handicama. W większości dodaje to zamierzonego dynamizmu oraz poczucia artystycznego nieładu. Wiele kadrów ma ciekawą estetykę przez oświetlenie i kontrastowe kolory, co tylko dodaje uroku tej produkcji. Aktorzy w obiektywie Grøvlena dobrze wykonują powierzone im zadanie, jednak całe show skrada świetna, pierwszoplanowa rola Mikkelsena. Przedstawia nam on zagubionego mężczyznę, wieku średniego, szukającego wrażeń w pijackim eksperymencie niosącym za sobą pewne smutne konsekwencje.

Nie mogę tu nie wspomnieć o świetnym soundtracku, za który odpowiada Scarlet Pleasure, a piosenka What a Life, nie dość, że tekstowo idealnie wpasowuje się tematykę filmu, to na dodatek niesamowicie wchodzi do głowy i ciężko przestać ją podśpiewywać. Dużą zasługę ma tutaj zakończenie, które podparte melodyczną ścieżką muzyczną sprawia, że mocniej je odczuwamy. Właściwie to podczas oglądania miałem lekką obawę co do finału tej historii, lecz na szczęście jestem nim usatysfakcjonowany. Dużą rolę odgrywa w nim wyżej wspomniana muzyka oraz brak bezpośredniości, dzięki czemu widz może sobie pozwolić na trochę własnej interpretacji i refleksji.


Po seansie można mieć wrażenie, że z tego wszystkiego wynika dość oczywista puenta: "Bo pić to trzeba przecież umieć". I jest to po części prawda, lecz film przez spójny scenariusz i postacie, które naprawdę można polubić, sprawia, że jeszcze bardziej przekonuje nas do tego dość oczywistego stwierdzenia. Podsumowując, dzieło to pozytywnie mnie zaskoczyło. Produkcja ta jest pełna wielu uczuć i emocji, które czułem dzięki zgrabnej reżyserii, spójnie poprowadzonej narracji oraz wiarygodnych kreacjach aktorskich. Na minus  monotonny schemat oraz  nietrafiony wątek związany z małżeństwem głównego bohatera.