tak pretensjonalnie napisanej "recenzji" dawno nie czytałem.

Analfabetyzm?

wtórny analfabetyzm?

to nie jest recenzja.

dlatego dałem w cudzysłów.

"recenzja" to także nie jest.

fakt, to grafomania.

pod tym wreszcie mogę się podpisać. ale recenzji żadnych proszę mi tutaj nie imputować.

a film jak ci się podobał?

Nie podobał mi się ten film, ale to co Ty napisałeś chyba mnie bardziej wytrąciło z równowagi niż film. Nie można normalnie? Po polskiemu?

no przecie za pomocą liter napisane. znajdziesz je wszystkie w polskim alfabecie.

On tak zawsze,specyficzny :)

sie wydziwolążawiacie bo sie nie znacie.

Trochę prawdy jest w tym co mówisz, ale Nolan nie był jakiś szczególnie inny/lepszy kiedy uderzał w fakty.

w fikcje chyba? bo też z tego co mi wiadomo nolan dotychmiast żadnego filmu opartego na tak zwanych faktach autentycznych nie zrobił (za to na tak zwanych nieautentycznych udało mu się zrobić całkiem sporo - ale to by trzeba fizyków zapytać do jakiego stopnia mu to wyszło i nie wyszło).

Wyszło mu średnio, Dragan o tym mówił. To jest jeg najlepszy film moim zdaniem. Nolan to nie jest reżyser o jakiejś wyjątkowej wrażliwości, jego ekspresja jest analityczno-mechaniczna i takie są też jego filmy. Do tego nadkomplikuje je scnariuszowo w sposób , który dodać chyba ma jakiś walorów, ale do mnie to nie trafia. W tym filmie jednak udało mu się do pewnego stopnia , sprawić abym film czuł, a nie tylko starał się zrozumieć - np. nie wiem do końca po co było postać Downey Jr w szczegółach, ale do niczego mi to nie jest potrzebne.

no nie wiem, chyba bardziej zero-jedynkowo to widzę.

dla mnie nolan jest najlepszy, kiedy robi dokładnie to z czego jest powszechnie znany - kreuje nowe, wspaniałe światy. opowiadanie obrazami, hipnotyzowanie wizjami, żonglowanie prawami fizyki albo jeszcze innymi prawami z innego porządku wszechrzeczy - to jest jego wunderwaffe. praca u podstaw odmiennych, powoływanych do życia matryc: matrycy snu, matrycy czasu, matrycy pamięci, prującej przestrzeń i powietrze matrycy batalii wojennej (matryca bardziej od innych przyziemna, ale podejście do wojny w Dunkierce takie jakiego świat nie widział: powietrze, woda, plaża, mój ólóbiony film nolana), matrycy czwartego wymiaru, i tak dalej, i tak dalej..

teraz zjawiasz się ty, bierzesz jedyny jego film, w którym obraz ledwo dycha przywalony supremacją słowa - film kameralny, gadany, kuchenny, cokolwiek pandemiczny, klasyczny, zgoła telewizyjny - i nazywasz ten film jego magnum opus.

zlituj się trochę, bo zrujnujesz facetowi życie jeśli się o tym dowie. przecież tym stwierdzeniem kwestionujesz wszystko co dotychmiast zrobił.

załamie się albo jeszcze gorzej - wprost przeciwnie, wręcz naprzemianlegle - poczuje się pewnie, nabierze wiatru w żagle, zmieni trajektorię.. po czym przystąpi do jedynej w swoim rodzaju ekranizacji posiedzeń sejmowej komisji śledczej w sprawie tak zwanej afery rywina z polskimi aktorami w roli ruchomego elementu dekoracji..

zaiste wielki to będzie krok dla polskiej kultury, niewielki - dla światowej kinematografii.

No ale chyba zapominasz,ze Nolan kiedys zaczynal od bardzo kameralnych swoich filmow jak Bezsennosc,Memento a w szczegolnosci Following dopiero pozniej robil rozbuchane,efektowne kino.

miły kolego, nie zapomiałem, bo właśnie Memento jest pierwszym filmem nolana sygnalizującym jego nowatorskie podejście do matryc o których wspomniałem. w przypadku tego filmu chodzi o pamięć. to jego debiut właściwy właściwie. przecież mnie nie chodzi o budżet tych filmów, lecz właśnie o ich innowacje.

natomiast stosunkowo najbardziej banalnie wypadają te filmy nolana, w których nie zakłada on - by tak rzec - własnych komitetów centrotwórczych, a jedynie podpina się pod już istniejące. w tym szeregu stawiam jego Prestiż, jego Batmany, powyższego Oppenheimera czy wspomnianą przez ciebie Bezsenność, która na dobrą sprawę nie wnosi niczego nowego do matrycy filmu kryminalnego. no bo co tam jest, przepraszam, nowego? regulowanie gęstości mgły w kadrze w zależności od kondycji ganiających się po drewnianych balach postaci? to trochę za mało.

A mi się podobał :v
Nie żebym miał jednak dawać mu dychę czy cośkolwiek, ale naprawdę miło widzieć że Nolan nie bał się wrócić do swoich kameralnych korzeni i zrobić coś, co jednocześnie nie wykluczało jego charakterystycznego snobizmu. Oppenheimer to taki twór robiony na wzór blockbusterów minionej epoki, mając gdzieś czas widza i oczekując od niego, że interesować go będzie ta dziwna nieliniowa chimera złożona z dramatu sądowniczego i tradycyjnej biografii. Poza "momentami" o których wspomniałeś, rzeczywiście na próżno szukać czegokolwiek podnoszącego brwi jak chociażby w Incepcji właśnie, ale to bardziej wynika z tego jak łopatologicznie i poprawnie postanowiono poprowadzić poszczególne fragmenty tworzące całość, aniżeli z wrażenia że film śmierdoli i basta. Ale film jakby nie spojrzeć to nie śmierdoli, a stopniowo kwitnie.
Niby zaczyna się bardzo chłodno, atakując typowymi nolanizmami obrażającymi inteligencję widza, ale po sekwencji z trinty (poprowadzoną baaaardzo staroszkolnie, prawie że jak coś z lat 70-tych) film nabiera rumieńców i kwitnie, dawkując coś rzeczywiście wartego całego tego hype'u i marketingowej korpolady do picia. Szkoda tylko, że Oppie nie mógł być taki od początku, bo wtedy wyszłoby z tego takie drugie The Social Network. A tak to czuję, że podczas najbliższego seansu wtórnego moja ocena z ósemki spadnie na siódemkę, właśnie z powodu tej poprawności i łopatologiczności właśnie.

dobry jezu, a nasz panie, co tu się i tak dalej.. w końcu ktoś coś o filmie napisał! po stokroć dziękuję! niestety się zgadzam (ze wszystkim prawie, poza cyferką), więc się nie pokłócę..