film, który na rodzimym poletku może wydawać się osobliwy, przynajmniej jeśli chodzi o pewne wątki tematyczne; jest trochę bergmanowski, ale na szczęście tylko trochę. Skojarzenia wynikają z samych wątków scenariuszowych (bohater – pastor), jak i pewnej narzucającej się retoryki, kładącej nacisk na rozterki psycho-teologiczne (opozycja między bezmyślną powinnością konfesyjną a wolnością jednostki, między miłością wynikającą z obowiązku, a miłością wyzwoloną i pełną namiętności, itd). Sama realizacja jest natomiast dość daleka od skandynawskiej smuty: zamiast sztywności jest tu słowiańska spontaniczność, zamiast sztuczności – naturalność; myśli na szczęście są tu najczęściej wypowiedziane po ludzku, a nie wyszeptane pod nosem lub sztucznie wywrzeszczane. Zaletą filmu jest też to, że nie jest tanim moralizatorstwem, a wręcz przeciwnie – jest pełen kontrowersji i etycznych dysonansów; główny bohater dostaje w kość, bo przez swą dogmatyczno-egoistyczną postawę krzywdził innych, ale z kolei inni to też egoiści i dranie.
Jest jeszcze jedna ważna zaleta filmu – wspaniała rola Gogolewskiego, chyba jedna z najlepszych w historii polskiego kina. Totalny majstersztyk – aktor w każdym słowie, geście i grymasie oddaje osobowość groteskowej gnidy, roszczącej sobie arystokratyczne prawa do miana nadczłowieka.

Pełen atutów, oryginalny film, który w Skandynawii uchodziłby za sztandarowe dzieło, a w Polsce włożony jest gdzieś w niszę rodzimej kinematografii...