Grupa młodych ludzi tuż po studiach usiłuje odnaleźć swoje miejsce na wymagającym polskim rynku pracy. Łapią się czego tylko mogą, żeby sprostać zagmatwanej gospodarczej rzeczywistości. Jest ciężko, bo pracodawcy mają kłopot z precyzyjnym formułowaniem własnych potrzeb, co oczywiście tylko komplikuje i tak trudną sytuację niedoświadczonych pracowników. Środowiskowa presja i bezwzględna rywalizacja potęgują stres. Pod ich przemożnym wpływem myśli bohaterów się plączą, co prowadzi do komunikacyjnego chaosu. Nie pomaga fakt, że i tak gówno słychać.

Krajobrazy przepełnia industrialna melancholia, ludzie chodzą, a słońce świeci. Utrzymanie właściwego kierunku utrudniają na przemian drzewa i labirynty korytarzy. Ponury nastrój podkreślają elektroniczne brzmienia wysoce sugestywnej ścieżki dźwiękowej, tworzonej zarówno pod wpływem zmęczenia wielogodzinnymi rozgrywkami w S.T.A.L.K.E.R.a, jak i fascynacji muzycznym dorobkiem Briana Eno. Po godzinie projekcji bohaterom nadal jest bardzo ciężko, a jakby tego było mało, latarnie uliczne świecą.

Warto podkreślić, że premiera wywołała spore zamieszanie wśród twórców zaliczanych do kinematograficznego nurtu głównego, a także odbiła się głośnym echem w środowisku kojarzonym przede wszystkim z trzecią falą filmowej awangardy. Z ważniejszych wydarzeń bezpośrednio związanych z publiczną prezentacją „Złego demiurga” należy wspomnieć fakt, iż nosząca ten sam tytuł książka Emila Ciorana ma wiele stron i okładkę. Premierowa projekcja odbyła się pod piątką, a licznie zgromadzona publiczność (w tym obsada widowiska oraz znajomi) była niezwykle podekscytowana, ponieważ na klatce schodowej dało się wyczuć przypalone mleko.

Film Dominika Walda jest dla miłośników ambitnego kina pozycją absolutnie obowiązkową, zaś najdobitniej o surrealistycznym charakterze dzieła świadczy to, że w ogóle powstało, a przecież mogło być inaczej.